Класічныя ўзоры эпасуперыяду разлажэння першабытна-грамадскага ладу (індыйскія эпасы “Махабхарата” і “Рамаяна”, Эпас пра Гільгамеша). Акадскаялітаратура – Эпас пра Гільгамеша. Гістарычны прататып. Міфалагізацыя вобраза. Гільгамеш – культурны герой, першапродак.
Эпас Гамера. Міфы траянскага цыклу і дзеянне “Іліяды”. Асноўная тэма – “гнеў... Ахілеса, Пелейвага сына”. Увасабленне ў яго вобразе гераічнага ідэалу старажытных грэкаў. Гамераўскае пытанне. “Адысея”: падобнае і адрознае з “Іліядай”. Вобраз Адысея як архетып вандроўніка. Вобраз Пенелопы: сусветная традыцыя ў стварэнні жаночага вобраза.
“Энеіда” старажытнарымскага паэта Вергілія. Традыцыі Гамера. Услаўленне Рымскай імперыі ў асобе траянскага героя Энея. Італійская зямля як пераемніца славы траянцаў, славы адроджанай наноў Троі. Неаднастайнасць тлумачэнняў “Энеіды”. Пераасэнсаванне сюжэта ў бок зніжэння вобразаў, яго травесціравання: беларуская паэма “Энеіда навыварат” В. Равінскага.
Пераклады класічных узораў эпасу на беларускую мову: з “Іліяды” – Б. Тарашкевіча, Ю. Дрэйзіна, з “Адысеі” – А. Клышкі і інш. Думка Я. Коласа пра стварэнне нацыянальнага беларускага эпасу на аснове народных казак і паданняў. Адлюстраванне вобразаў эпасу Гамера ў музыцы: стварэнне оперы “Тэлемах” прыпісваецца М. Агінскаму (ставілася ў 1770-я гг. на сцэне тэатра ў Слоніме).
Эпас перыяду разлажэння першабытнаграмадскага ладу ў іншых еўрапейскіх краінах. Тыпалогія эпасу. Кельцкі эпас: ірландскія сагі. Дзве групы саг. Легендарны герой гераічных саг гуладскага цыклу Кухулін. Легендарная біяграфія Кухуліна – ад гістарычнага да міфалагічнага.
Гераічны эпас эпохі феадалізму. Трансфармацыя сюжэта пра Сігурда – Зігфрыда. Сігурд – герой “Старэйшай Эды” (помніка скандынаўскай эпічнай паэзіі). Легендарная біяграфія Сігурда. Зігфрыд – герой “Песні пра нібелунгаў” (помніка нямецкага эпасу 2-га перыду): легендарная біяграфія героя. Агульнае і асаблівае ў сістэме вобразаў, у развіцці сюжэта. Героі як увасабленне сацыяльна-гістарычных прыкмет свайго часу. Французскі эпас – “Песня пра Раланда”: параўнальна-тыпалагічная характарыстыка са “Словам пра паход Ігаравы”.
Вобразы “Песні” і “Слова” ў творах мастацтва – вобраз Карла Вялікага ў ілюстрацыях Г. Дарэ, бронзавая статуэтка ІХ ст., опера О. Мермэ “Раланд у Рансевальскай цясніне”, опера “Князь Ігар” А.П. Барадзіна /скончана Н.А. Рымскім-Корсакавым і А.К. Глазуновым/. Вобразы гераічнага эпасу ў музыцы /тэтралогія Р. Вагнера “Пярсцёнак нібелунгаў” і інш./.
Эпас паўднёвых славян: цыкл пра Косавае поле /песні “Цар Лазар і царыца Міліца”, “Смерць маці Югавічаў” – вобраз маці Югавічаў/ і цыкл пра Марка Каралевіча: легендарная біяграфія героя. Вобразы Ефрасімы /як увасабленне народнай мудрасці, вернасці і дабра/ і Вукашына /увасаблення хіжай сілы турэцкага нашэсця, ворагаў славянскіх народаў/.
Антычная лірыка
Паходжанне назвы, сувязь слова і музыкі. Старажытная народная паэзія
як крыніца нараджэння жанраў лірыкі. Элементы жывёльнага эпасу, алегарызм, іншасказанне ў байках. Байкі Эзопа. Байкапісцы ў сусветнай літаратуры і на Беларусі. Меліка (мелічная паэзія) як адна з форм антычнай лірыкі (VІІ – VІ стст. да н. э.). Сольная меліка. Анакрэонт – пясняр вольнадумства, бесклапотнасці і любові да жыцця – анакрэантычныя матывы ў сусветнай паэзіі (у т.л. у М. Багдановіча) і харавая (дыфірамбы, эпінікіі, парфеніі і іншыя жанры, аднаўленне вобразаў верша Алкмана “Спят вершины высокие гор и бездн провалы...”, пер.В. Верасаева, у сусветнай традыцыі: Гётэ, М. Лермантаў).
Дэкламацыя твора пад акампанемент флейты – формы элегіі і ямба. Элегія як старажытнагрэчаская вершаваная форма, яе аснова – элегічны двуверш /гекзаметр і пентаметр/. Яе ўзнікненне з пахавальнай заплачкі. Разнастайнасць тэматыкі элегій. Дзве традыцыі адлюстравання тэма кахання ў лацінскай паэзіі: суб’ектыўная (Катул, гісторыя кахання да Лесбіі: тэма каханне-сяброўства і тэма каханне-жаданне ў яго паэзіі) і аб’ектыўная (аб каханні багоў і багінь, любоўныя элегіі ў творчасці Авідзія, у выгнанні “Трыстыі” і “Пасланні з Понта”).
Жанр элегіі ў беларускай паэзіі (Ф. Багушэвіч, М. Багдановіч, А. Куляшоў, М. Танк, П. Панчанка і інш.). Элегія як жанр музычнага мастацтва: ад жалобнай песні да лірычнай песні-роздуму з перавагаю пачуццяў жальбы і смутку. Элегіі на любоўную тэматыку, з матывамі тугі, адзіноцтва, страты: “Не искушай меня без нужды...” М. Глінкі, “Для берегов отчизны дальной” А.П. Барадзіна. З лепшых узораў жанру – “Элегіі” Ж. Маснэ.
Пашырэнне паэзіі малых форм у александрыйскай паэзіі: элегія, ямб, гімн, эпіграма, эпітафія, ідылія, буколіка.
Эліністычная паэзія Старажытнага Рыма: услаўленне Рымскай імперыі ў творчасці Вергілія, Гарацыя; паэт апазіцыйнага кірунку – Авідзій. Вобразы ідэальнай утапічнай краіны Аркадыі ў “Буколіках” Вергілія.
Вобразы “трыяды” рымскіх паэтаў у беларускай літаратуры (народная легенда пра жыццё Авідзія-выгнанніка на Палессі – у вершах У. Сыракомлі, М. Танка). Антычная паэзія на Беларусі: уплывы, наследаванні, перайманні, інтэрпрэтацыі, пераклад і інш.
Драма
Драма як адзін з трох відаў мастацкай літаратуры. Аснова – дзеянне. Фарміраванне драмы ў старажытных абрадавых дзействах (з паяўлення дыялогу). Тры віды антычнай драмы: трагедыя /Эсхіл, Сафокл, Эўрыпід, Сенека/, камедыя /Арыстафан, Менандр, Плаўт, Тэрэнцый/, сатыраўская драма. Распрацоўка сюжэтных ліній старажытных міфаў. Трагедыі і камедыі антычных аўтараў як класічныя ўзоры для пераймання.
Проза ў літаратуры Старажытнасці і Сярэднявечча
Станаўленне прозы як літаратурнай формы новага светаўспрымання. Аснова прозы. Лагографы – першыя аўтары старажытнагрэчаскай прозы.
Гістарычная проза ў літаратуры Старажытнай Грэцыі: “Гісторыя” Герадота; “Гіпакратаў корпус” Гіпакрата; “Гісторыя Пелапанескай вайны” Фукідзіда. Старажытнарымскія летапісы – аналы; творы Салюсцыя, Ціта Лівія, Тацыта; “Паралельныя жыццяпісы” Плутарха.
Свецкія жанры Сярэднявечча: гістарыяграфія – летапіс і хроніка.
Першыя ўзоры празаічных жанраў, што дайшлі да нашага часу, – творы філосафаў/Фалес, Анаксімен, Геракліт, Ксенафан і інш./. Проза сафістаў – настаўнікаў філасофіі і красамоўства. Палітычнае красамоўства Дэмасфена. Філасофская проза ІV ст. да н.э. – дыялогі Платона, перайманне традыцый дыялогу рымскімі аўтарамі /Цыцэрон/. Вучэнне Арыстоцеля па тэорыі літаратуры.
Раману антычнай літаратуры: рымскай /“Сатыры”, або “Сатырыкон”, Петронія; Апулей як стваральнік фантастычнага рамана на лацінскай мове – “Метамарфозы, або Залаты асёл”/. Грэчаскі раман: гісторыя пра Дафніса і Хлою, пра цнатлівае каханне на ўлонні прыроды. Псіхалагізм “Дафніса і Хлоі”. Пастаральныя матывы. Адухаўленне прыроды, прысутнасць у ёй багоў і багінь.
Рыцарскі раман: узнікненне тэрміна “раман” на французскіх землях. Цыклы французскага рыцарскага рамана: антычны /сярод іх “Александрыя”, арыгінал з Егіпта на грэчаскай мове, на Беларусі вядомы ў двух рэдакцыях з ХV ст., “Троя”, стала помнікам беларускай перакладной літаратуры ў ХV ст., і інш./, артураўскі, або брэтонскі /цыкл пра караля Артура/, усходневізантыйскі цыкл. Легенда пра Трыстана і Ізольду: асноўныя версіі сюжэта. Элементы сюжэта па розных крыніцах, аднаўленне біяграфіі Трыстана і гісторыя яго кахання з Ізольдаю, жонкаю караля Марка.
Беларуская “Аповесць пра Трышчана” – помнік беларускай перакладной літаратуры ХVІ ст. – у кантэксце вядомай легенды. Рэцэнзія М. Багдановіча на апрацоўку гэтай легенды, выкананую Ж. Бедзье. Опера Р. Вагнера “Трыстан і Ізольда”, яе пастаноўка на сцэне Нацыянальнага тэатра оперы і балета /балет пастаноўкі 1963 г./. Раман пра Трыстана на сцэне Нацыянальнага тэатра імя Я.Купалы (Малая сцэна, версія С.Кавалёва). Беларускія пераклады: старажытная і сучасная апрацоўкі легенды.