Вергілій. Энеіда

Узоры антычнага эпасу – паэмы Гамера “Іліяда”,“Адысея” (у аснове якой – багатырскія казкі) пра вяртанне Адысея, героя грэкаў, пасля 10 год Траянскай вайны на радзіму, востраў Ітаку. Вобраз Адысея як архетып вандроўніка, які не можа знайсці прыстанішча, пакуль не скончыцца тэрмін яго выпрабаванняў або праклёну (у німфы Каліпсо, на піру ў цара Алкіноя, апавяданні Адысея пра востравы латафагаў, цыклопаў, сірэн, пра Сцылу і Харыбду, пра востраў Геліяса). Вобраз Пенелопы, яе хітрамудрасць пры неабходнасці выбіраць новага мужа. Вяртанне Адысея і расправа над жаніхамі.

“Энеіда” старажытнарымскага паэта Вергілія ўслаўляе Рымскую імперыю ў асобе траянскага героя Энея.

Паэма Вергілія “Энеіда”, напісаная ў І ст. да н.э., стала нацыянальным міфам рымлян. У ёй апяваецца легенда-міф пра заснаванне Рыма. Грэцкімі гісторыкамі яшчэ ў ІУ ст. да н.э. было запісана, што Эней прыплыў у Лацый і заснаваў горад Лавінію. Яго сын Асканій (Юл) лічыцца заснавальнікам горада Альба-Лонга. Імя героя Юл выводзіцца з назвы Іл, што значыць “жыхар Іліёна” (Троі). Затым імя трансфармавалася ў Юлія, да якога сталі ўзводзіць род Юліяў. Да іх ліку, згодна з традыцыяй, належалі Юлій Цэзар і ўсыноўлены ім Актавіян Аўгуст. А паколькі маці Энея лічыцца багіня Афрадыта (Венера), таму і род Юліяў па сваім паходжанні ідзе ад багоў. У горадзе Альба Лонга 300 год пасля яго заснавання Юлам народзяцца блізняты: Рэм і Ромул. Згодна з легендай, яны сталі заснавальнікамі Рыма.

Вобраз Энея ў паэмы падаецца з двух бакоў: Эней – рэальная асоба, якой уласцівы звычайныя чалавечыя пачуцці і захапленні, і Эней – міфічны персанаж, які, нягледзячы на свае пачуцці і захапленні, усё ж павінен выканаць сваё прадвызначэнне, ажыцццявіць “вечнае”, надпобытавае. Вергілій паказвае ў паэме шлях Энея з Троі ў Італію, поўны прыгод, праз шматлікія выпрабаванні, страту блізкіх і каханых. За 7 год марскіх падарожжаў Эней трапляе ў розныя краіны і на востравы. Асноўнымі прычынамі злоключэнняў героя з’яўляюцца недакладнае тлумачэнне прадказанняў (гэта прымушае Энея выбіраць памылковыя шляхі), нянавісць да Энея жонкі Юпіцера Юноны (менавіта яна, Гера-Юнона, жонка бога Зеўса-Юпіцера была абойдзена ўвагаю Парыса пад час вядомага суда). Таму Юнона помсціць не толькі Парысу і Троі, але і ўсім траянцам, якія пазбегнулі агульнага лёсу.

Адной з найбольш вядомых тэм “Энеіды” з’яўляецца тэма кахання Энея і карфагенскай царыцы Дзідоны. Знаёмства з Дзідонаю адбываецца яшчэ напачатку апавядання (кніга І), але пазней Эней вяртаецца ў Карфаген, дзе з поўнаю сілай разгараецца іх каханне (кніга ІУ). Дванаццаць месяцаў яны былі разам. Але бог Меркурый па загаду Юпіцера наказаў:

… чтоб Италией он, вековую державу зачавшей,

правил средь грома боев и от крови Тевкра высокой

род произвел и весь мир своим подчинил бы законам (Песня ІУ, 229–231).

Так Эней адплывае ў Італію. Першыя шэсць песень “Энеіды” аднаўляюць падарожжы траянскага героя, і такім чынам, яны блізкія па сваёй тэматыцы “Адысеі” Гамера. Наступныя шэсць песень, якія асацыіруюцца з “Іліядай”, апавядаюць пра вайну Энея з Турнам. Турн – правадыр мясцовага італійскага племені рутулаў, быў жаніхом Лавіні – дачкі Лацына, цара Лацыі. Але Лацын гатовы аддаць руку сваёй дачкі Энею і даць яму магчымасць заснаваць новы горад: прадказальнікі сцвярджалі, што яго дачцэ суджана стаць жонкай іншаземца. Але паміж супернікамі, Энеям і Турнам, пачынаецца вайна, якая падштурхоўваецца намаганнямі багіні Юноны. Апісваюцца бясконцыя пабоішчы, ухваляецца воінская адвага. Але спрэчку павінен вырашыць двубой Турна і Энея, таксама паядынкі былі ў цэнтры ўвагі “Іліяды”. Эней перамагае Турна. Італійская зямля з перамогаю Энея становіцца пераемніцай славы траянцаў, славы адроджанай наноў Троі.

Адносіны да “Энеіды” на працягу стагоддзяў былі вельмі неадназначныя. Адны лічылі яе ўзорам нацыянальнага эпасу рымлян, паэмай, створанай геніем Верлігія. Другія тлумачылі яе штучнасць, зададзенасць, называлі няўдачай паэта, беручы пад увагу найперш тэндэнцыйнасць у праслаўленні імператара Аўгуста, рацыяналізм героя – у яго жаданні зразумець найвышэйшую волю. Па-рознаму твор быў успрыняты нашчадкамі Вергілія, гэтаксама па-рознаму паэма была пераасэнсавана на працягу стагоддзяў у літаратуры народаў свету.

Адзін з выразна акрэсленых кірункаў пераасэнсавання “Энеіды” – зніжэнне вобразаў, камічнасць, травесціраванне сюжэта. Гэта тэндэнцыя была падказана самім аўтарам паэмы (часам богі ў творы паказаны ў парадыйнай форме).

Беларуская “Энеіда навыварат” В.Равінскага

Гэта паэма, дзе аднаўляецца і перайначваецца сюжэт са старажытнарым-скай літаратуры, – узор травесційнай літаратуры. Паэма створана ў пачатку ХІХ ст., але пасля напалеонаўскага нашэсця (радок: “як ад Кутуза Банапарт”). Аўтарам беларускай “Энеіды” лічыцца Вікенцій Равінскі, памешчык, які жыў на Смаленшчыне. На думку даследчыкаў, спачатку паэма існавала ў вуснай форме або ў рукапісу, а ў 1845 г. была ўпершыню надрукавана. Гэта незавершаны твор, у адрозненне аб рускай і украінскай апрацовак. Узорам для напісання беларускай паэмы былі, верагодна, руская і найперш украінская “Энеіда”, з якімі назіраецца шмат падабенстваў. Украінская паэма перастварае украінскі нацыянальны каларыт, у той час беларуская – беларускі побывт, асасблівасці нацыянальнай гаворкі.

У беларускай “Энеідзе” аднаўляюцца сюжэтныя лініі першай паловы вергіліевай паэмы. Апавядаецца, што Эней разам з траянцамі з Троі адправіўся ў падарожжа. І на самым пачатку ім перашкаджае Юнона, якая гэтаксама непрыхільна ставіцца да Энея, але не да ўсіх траянцаў: “яго Венера што радзіла”. Тут адносіны Юноны да траянца Энея пераводзяцца ў больш вузкі план адносін паміж асобнымі персанажамі, што надае апавяданню выразна абмежаваны, побытавы характар. Гэтаксама выразна акрэсліў аўтар сваю пазіцыю: Юнона паўстае як непрывабная жанчына (“баба злая, адроддзя панскага, ліхая!”), што зноў-такі і зніжае, і абмяжоўвае апавяданне ў адрозненне ад касмічных (бог – чалавек), міждзяржаўных (траянцы – жыхары іншўых краін) паралелей вергіліевай “Энеіды”.

З асноўных падзей вергіліевай “Энеіды” адноўлены і пераасэнсаваны толькі вандраванні-пакуты траянцаў на моры і сустрэча Энея з Дзідонай. Акцэнт у беларускай паэме зроблены на вобразах траянцаў, якія шмат у чым нагадваюць прыгонных сялян. Усе вобразы “Энеіды навыварта” прадстаўляюць іншы асяродак, дзе адбываецца дзеянне: гэта беларуская зямля з яе жыхарамі – тлустымі, нязграбнымі, часцей за ўсё непрывабнымі панамі; з найбольш пашыранымі заганамі (п’янствам, распусніцтвам, абжорствам); з абодраным да апошняй ніткі простым людам. Тут жа малюнкі тагачаснага побыту: ежа, спевы і скокі, прычым як і ў Вергілія адноўленыя з вялікай цікаўнасцю да дзеянняў і апісаныя са шматлікімі падрабязнасцямі.

“Энеіда навыварат” змяшала ў структуры свайго апавядання розныя традыцыі і тэндэнцыі. Так, узвышаны сюжэт пра гісторыю Энея ператварыўся ў прыземленую гісторыю героя, які падуладнеы багам і прыгажуні Дзідоне. Язычніцкае светаўспрыманне спалучылася з хрысціянскімі вераваннямі: сам Зеўс запеў “ізбранную” (царкоўную песню), Эней жа чытае “Вотча”. Але падобна вергіліевай “Энеідзе” паказана, што богі прымаюць удзел у справах чалавечых. Замест жа мясцовасцей, краін, народаў, што наведаў Эней і што сустракаюцца ў рымскага аўтара, у беларускай паэме названыя Духаўшчынскі павет, вёска Чжова, сяло Шчучча.